Quadrupel/Belgian Dark Strong Ale – historia i charakterystyka

Belgian Dark Stron Ale jest najmocniejszym piwem warzonym przez klasztory Belgii, znacznie mocniejszym i nieco ciemniejszym zarówno od Tripla jak i od Dubbla. Przez piwowarów zza oceanów określane jako Quadrupel lub częściej Quad.

Piwo o bardzo wysokiej zawartości alkoholu, ale tak ukrytego że nieświadomi piwosze orientują się dopiero po czasie, że piwo dosłownie i w przenośni zwala z nóg. Bardzo złożony bukiet smakowo-zapachowy, z akcentem położony raczej na nuty pochodzące od słodu – opiekane, karmelowe, tostowe, suszonych, ciemnych owoców. O pięknej miedzianej barwie i czapie gęstej kremowej piany. Rewelacyjnie prezentuje się w szerokich gobletach, sniferach lub smuklejszych tulipach. Optymalną temperaturą degustacji wydaje się być temperatura około 10-13°C. Quad wyśmienicie komponuje się z pieczonymi, grillowanymi lub duszonymi mięsami, serami np. dojrzewającą goudą, cheddarem, ale też z deserami na bazie czekolady lub suszonych owoców.

Z klasyfikacją piw do tego stylu jest niemały  problem. Właściwie nazwa Belgian Dark Strong Ale jest sztucznie stworzona przez amerykańskich piwowarów. W Belgii te piwa są po prostu wliczane do piw Trappistów lub Klasztornych (Abbey), tak samo klasyfikował je Jackson. Czasami do tej kategorii zaliczany jest La Trappe Quadrupel, który według BJCP klasyfikowany jako Belgian Barleywine i zaliczany do Belgian Specialty Ales. Do tej samej kategorii zaliczane są przyprawowe Afflingem Noel i N’ice Chouffe, które przez innych zaliczane są do BDSA. Wersje Trappist  znacznie różnią się od wersji Abbey, są znacznie bardziej wytrawne, mniej słodowe. Duży problem jest z kolorem,  BJCP dopuszcza maksymalnie barwę na poziomie 24-43EBC, a najbardziej rozpoznawane wzorce stylu, zresztą cytowane  przez BJCP, mają barwę znacznie wyższą np. Westvleteren 12 – 79EBC, Chimay Grand Réserve –  80EBC, Rochefort 8 – 63EBC, Rochefort 10 – 90EBC, Achel Bruin Extra 59EBC. Jak wiadomo barwa, to nie tylko odczucia wizualne, przekładają się one też na smak i zapach…

KRÓTKA CHARAKTERYSTYKA STYLU

KOLOR – od jasno miedziano-czerwony po ciemno miedziano-brązowy

PIANA- wysoka, gęsta o kremowej konsystencji, długo utrzymująca się

AROMAT- złożony, słodowy o aromacie skórki chleba, tostowy, wyczuwalne estry głównie o zapachu rodzynek, suszonych wiśni, śliwek, suszonych śliwek, fig, obecne przyprawowe, pieprzowe fenole, może być obecny perfumowy, kwiatowy zapach alkoholu. Akceptowalny jest aromat chmielowy, choć zwykle on nie występuje. Silne aromaty pochodzące od przypraw stanowią wadę.

SMAK – podobny do aromatu, słodowy, czasami słodki, z końcówką wytrawną w wersji Trappist, a w wersji Abbey bardziej słodką Goryczka niska do umiarkowanej.

ODCZUCIE W USTACH- wysokie nasycenie, ale bez uczucia szczypania w język, uczucie rozgrzewania pochodzące od alkoholu. Wersje Trappist mają średnią treściwość, natomiast wersje Abbey są bardziej pełne, kremowe.

WRAŻENIE OGÓLNE – złożone, bogate ale, gładkie lecz niebezpieczne ze względu na wysoką zawartość alkoholu

Parametry według BJCP 2015:

Gęstość początkowa: 18,2 – 25,9°Blg

Goryczka: 20 – 35 IBU

Gęstość końcowa: 2,6 – 6,1°Blg

Kolor: 24– 43 EBC

Alkohol objętościowo: 6 – 12%

Charakterystyka komercyjnych przykładów stylu:

Literatura:

• Stan Hieronymus “Brew Like a Monk” Brewers Publications 2005
• Michael Jackson “Great Beers of Belgium” Brewers Publications 2008
• Gordon Strong “Designing Great Belgian Dark Strong Ales” materiały National Brewers Conference 2003
• Martin Lodahl “Belgian Trappists and Abbey Beers” Brewing Techniques vol.2, No. 6.

Artykuł w lekko zmienionej wersji ukazał się w kwartalniku PIWOWAR 4/2011